آقا سيد محمد شفتى ( رحمه الله ) يك جگر خريده بود و به منزل مى برد،

در راه حيوانى را با بچه هايش ديد، ترحم نمود و مقدارى از جگر را جلو آن ها انداخت ، سپس مقدار ديگر و … تا اين كه تمام جگر را به آن

ها داد. گويا سيد ( رحمه الله ) تشخيص داده بود كه آن ها احوج و نيازمندتر از اهل منزل هستند . از همان جا باب حكمت و معرفت به رويش

گشوده شد.