حاج حسین آقا خندق آبادی علیه الرّحمه می فرمودند: روزی در مجلسی منبر بودم شخصی که در نزدیکی های من نشسته بود ناگهان چشمش

به خانمی که در بالای بام منزلش در حال پهن کردن لباس بود می افتد، وقتی که مرا نگاه کرد دید که من هم به همان نقطه نگاه می کنم، بعد

از اتمام مجلس ، آن شخص روی منبر نشسته و متوجه شد که از روی منبر، اصلاً پشت بام معلوم نیست، لذا آمد و از من حلالیت طلبید. من

هم گفتم حلال کردم به شرط اینکه دیگر به کسی سوءظن نبری.