در روايتي آمده است که «إِعْجابُ الْمَرءِ بِنَفْسِهِ دَليلٌ عَلی ضَعْفِ عَقْلِهِ» . کسي که بعضي از کمالات را دارد؛ مثلاً ايمان و عفت و عدالت دارد، اگر از اين‌ها خوشش بيايد، به اين‌که ما آدمي هستيم که اين فضائل را داريم، اين دليل بر کمي عقل اوست. زيرا اين‌ها مال خودش نيست. اين فضائل تا آنجا همراه او هستند که خدا بخواهد. زماني که خدا نخواهد، هيچ يک از اين‌ها را ندارد.
کساني که خيانت ندارند، امانتدارند، داراي عفت، عصمت، بذل و بخشش، رأفت، شفقت، محبت و خدمت به اجتماع هستند، گمان نکنند که خودشان يک آدمي هستند. اگر دقيقاً متوجه شوند، مي‌بينند که همة آن‌ها برکات و رحمت‌هاي الهيِ حق‌تعالي است. نهايت امر اين است که انسان به گونه‌اي حرکت کند که گداي حاجت رواي درِ خانه خدا شود. اين مطلب خيلي مهم است.

آیت الله سید رضا بهاءالدینی