عصر یک جمعه دلگیر، دلم گفت:



بگویم بنویسم كه چرا عشق به انسان نرسیده است؟



چرا آب به گلدان نرسیده است؟



چرا لحظه ی باران نرسیده است؟



بگو حافظ دل خسته ز شیراز بیاید بنویسد



كه هنوز هم كه هنوز است، چرا یوسف گمگشته به كنعان نرسیده است؟



چرا عشق به سامان نرسیده است؟



عصر این جمعه ی دلگیر، وجود تو كنار دل هر بیدلِ آشفته شود حس



تو كجایی گل نرگس؟



به خدا آه نفس های غریب تو كه آغشته به حزنی است ز جنس غم و ماتم



زده آتش به دلِ عالَم و آدم



تو كجایی گل نرگس …