مرحوم آیت الله مجتهدی تهرانی (ره): یک روز در ایام تحصیل در نجف اشرف، پس از اقامه نماز پشت سر آیت الله مدنی، دیدم که

ایشان شدیدا دارند گریه می‌کنند و شانه‌هایشان از شدت گریه تکان می‌خورد، رفتم پیش آیت الله مدنی و گفتم: ببخشید، اتفاقی

افتاده که این طور شما به گریه افتاده‌اید؟

ایشان فرمودند: یک لحظه، امام زمان (عج) را دیدم که به پشت سر من اشاره نموده و فرمودند: «آقای مدنی! نگاه کن! شیعیان من

بعد از نماز، سریع می‌روند دنبال کار خودشان و هیچکدام برای فرج من دعا نمی‌کنند. انگار نه انگار که امام زمانشان غایب است!» و

من از گلایه امام زمان (عج) به گریه افتادم.

آقا میدانم مظلومی ،میدانم غریبی ،هرکسی که مقرب توشد،اونیزچون تو بوی غریبی ومظلومیت میدهد

من به تقلیدازمقتدایم میگویم:

آقاجان من جان ناقابلی دارم

که آن هم نثارشماباشه

ازنامردمی های زمانه به تنگ آمده ایم ومیگوئییم:

ای پادشه خوبان داد ازغم تنهایی

دل بی تو به جان آمدوقت است که بازآیی