امام سجاد علیه السلام مي فرمايند:هنگامی که فاطمه سلام الله علیها به سوی بهشت رهسپار می شود،( فرشته ای از جانب پروردگار می آید و می گوید: ای فاطمه حاجتت را بخواه) می فرماید:

پرودگارا حاجت من این است که مرا و هرکسی که به فرزندانم یاری رساندند مورد مغفرت خود قرار دهی.( تفسیر فرات  ص 153)

هزاره ی سوم است وفاطمه(س)درمیان مانیست.اما عصاره ی فضائل فاطمی ومنتقم پهلوی شکسته درمیان ماست غریب ومهجور!!!!

ساده انگاری است اگر یاد كردن مختصری را كه نیمه‌ی شعبان هر سال از آن حضرت در سطح جامعه صورت می گیرد، از میان برنده‌ی غربت

ایشان بدانیم. شأن، منزلت، بلندایی، عظمت و لطف و عطوفت امام عصر علیه السلام به ما آن قدر است كه اگر هر ثانیه یادآور ایشان باشیم

باز هم به غربت آن عزیز پایان نداده‌ایم. چرا كه یادآوری‌های مختصر از آن حضرت مسلماً كیفیت، و زمینه‌های چند گونه را آن گونه كه مناسب

شأن ایشان است دارا نیست.

مامیخواهیم بهشتی شویم ،میخواهیم ازغربت آن غریب بکاهیم،میخواهیم یاریش کنیم.

اما!!!

چرادرهلهله ی کوفیان زمانه ناله غربت مهدی فاطمه راازیاد برده ایم؟