وقتی تو زندگی توتنگنای سختی ها ومشکلاتی ،

وقتی هر چی در میزنی انگار هیچکی صداتو نمی شنوی ،

وقتی هر چی خدا خدا میکنی فکر میکنی خدا با هات قهره ووانمود میکنه صداتو نمیشنوه،

مضطرب میشی، دلت از زمین که گرفته ازآسمون هم میگیره،

حس میکنی تنهای تنهایی احساس ضعف وناامیدی سراسروجودتو میگیره،

دلت میخواد داد بزنی اما بغض امونتو میبره،

تنها چیزی که میشنوی فقط صدای هق هق گریه هاته،

دلت میگیره نه گرفتن که سهله دلت میشکنه ،

اونموقع است که خدا محکم تو رو تو آغوشش گرفته تامیتونی برای خدا ناز کن تامیتونی بااوراز ونیاز کن،

چون تنها لحظه ای که دعا مستجاب میشود موقعه ای که دل شکسته در آغوش خدا باشی،

راهبان رادیدم

درایستگاه خط 99

نگران آخرت مابودند وبدون صف سوارشدند

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را

او کــه هرگز نتوان یافت همانندش را

منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد

غــــزل و عاطفــــه و روح هنرمندش را

از رقیبان کمین کرده عقب می ماند

هر که تبلیغ کند خوبـی ِ دلبندش را

مثــــل آن خــواب بعید است ببیند دیگر

هر که تعریف کند خواب خوشایندش را …

مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد

مادرم تاب ندارد غــــم فــــــرزندش را

عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو

بـــه تــــو اصرار نکرده است فـــرآیندش را

قلب ِ من موقع اهدا به تـــو ایراد نداشت

مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید

بفرستند رفیقـــان بــه تو این بندش را :

«منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر

لای موهای تو گــم کرد خداوندش را »

خدایا این روزهاعشق کالایی شده بی ارزش که در سر هر کوچه وبازار دلالی می شود برسر هر کوی وبرزن حراج می شود وچه ارزان

قیمت است این کالایی که شاید زمانی نایاب وکیمیا بود کالایی که بهایش راتنها باجان شیرین می شد پرداخت امروزه به نرخ یک بوسه

برسر خیابان ها حراج می شود. امروزه قیمت عشق ارزانتراز جنس های بنجول چینی است. وهمه پس ازمعامله آن سرخوش وخرامان به

دیگران پزش را می دهند. وچه بی خبرند از بدبختی این عشق های بدلی

شنیده ام که مرام تو دل شکستن نیست به دل شکستگی خواهرت دلم مشکن یا ضامن اهو ای خسرو طوس دلگیرم چون آهویی پادرزنجیرم

امام رضا خیلی دلم گرفته،خیلی دلم پنجره فولادتو میخواد، دلم میخوا بشینم روبروی ضریحت ازدرد دلام بگم ازدلشکستگی هام بگم میدونم

دلشکستگی روخوب میشناسی چون این واژه باشما عجینه آقا من بد خیلی بد،ولی همه میدونن شمارحمت وکرامت محض اید خجالت میکشم

بگم طلبه ام ،ازطلبگی فقط اسمش رو منه نه رسمش آقا جون به جان خواهرت غریبت،به دلشکستش دل منونشکن که امیددل ناامیدمی تواین

دنیای مجازی ازت یه معجزه میخوام………..

زن ارمنی كه در هواپيما در كنار همسر مرحوم علامه نشسته بود، جريان زيارت امام رضا ( عليه السلام ) و گرفتن حاجات از توسل به آن

حضرت را نقل كرده بود. و نيز بعد از نقل قصه ى روضه خوانى (روضه ى پنج تن ) در مدرسه ى مروى به پيشنهاد آن زن ارمني و شفاى

جوانش براى علامه طباطبايى ( رحمه الله )، ايشان فرمود: خاك بر سر شيعه !

در زمان سابق وقتى مصيبت و گرفتارى به یك نفر يا عده اى وارد مى شد، مثل الآن بى تفاوت نبودند كه آن بلا را فقط براى مبتلايان بدانند و

هيچ همدردى نكنند، بلكه گرفتارى و بلا را براى همه مى دانستند و همه براى برطرف شدن آن در فكر گرفتن مجلس دعا و ختم بودند. آقايى

مى گفت : ختم بسيار خوبى براى رفع گرفتارى هاى شيعه سراغ دارم ، و آن اشتغال به علم فقه آل محمد ( صلوات الله عليهم اجمعين ) است

، اين بزرگترين ختم و توسل به آن هاست . زمانى كه هشت نفر از علما و دو سه نفر از خطبا در زمان رضا پهلوى دست بسته به زندان

بردند و معلوم نبود كه چه بلايى به سر آن ها خواهند آورد، و آن ها سه روز در بازداشتگاه حيران بودند. در حالى كه همه مشغول گريه و

زارى و توسل و دعا بودند، يكى از آن ها مى گويد: سيد يونس اردبيلى ( رحمه الله ) نيز در ميان ما بود، ولى هيچ اضطرابى نداشت و با

آرامش خاطر مشغول مطالعه ى كتاب جواهر بود. در اين هنگام يكى از سادات حاضر در مجلس فرمود: من در مشهد بودم ، شبى خواب

ديدم كه حضرت رضا ( عليه السلام ) به پيشواز شخصى مى آيد، خيال كردم براى بنده است ، صبح ديدم كه جنازه ى مرحوم سيد يونس

( رحمه الله ) را به صحن آوردند و از همان درى كه امام ( عليه السلام ) به پيشواز مى رفتند، وارد كردند.

ایت الله العظمی گلپایگانی(رحمه الله) می فرمودند: اذیت مؤمن حرام است اما نه هر اذیتی مثلاً شخصی متکبر است می گوید اگر مرا بالای

مجلس ننشانید من ناراحت می شوم، اذیت کردن این آقا یعنی حرف او را گوش نکردن اشکالی ندارد.

یکی از خطبای تهران(جناب حجت الاسلام والمسلمین حاج آقا مُدَفِّق) فرمودند: روزی نزد آیت الله میرزا جواد آقا تهرانی(رحمه الله) که

استاد اخلاق بودند، بالای منبر از ایشان به آیت الله تعبیر کردم، بعد از منبر ایشان ناراحت شدند و فرمودند: من محمد جوادم، روزی در

مسجدی دیگری منبر رفتم از پیش نماز تعبیر به حجت الاسلام کردم ناراحت شد و بعد از منبر به من گفت: من آیت الله هستم، شما به من

اهانت کردید

حاج حسین آقا خندق آبادی علیه الرّحمه می فرمودند: روزی در مجلسی منبر بودم شخصی که در نزدیکی های من نشسته بود ناگهان چشمش

به خانمی که در بالای بام منزلش در حال پهن کردن لباس بود می افتد، وقتی که مرا نگاه کرد دید که من هم به همان نقطه نگاه می کنم، بعد

از اتمام مجلس ، آن شخص روی منبر نشسته و متوجه شد که از روی منبر، اصلاً پشت بام معلوم نیست، لذا آمد و از من حلالیت طلبید. من

هم گفتم حلال کردم به شرط اینکه دیگر به کسی سوءظن نبری.

مرحوم نراقی(رحمه الله) در معراج السّعاده می فرمایند: اگر دنیا طلا بود و آخرت سُفال، انسان عاقل نمی آمد، طلای فانی را بگیرد و سفال باقی را رها کند، چه رسد به اینکه قصّه برعکس است، یعنی آخرت طلا و دنیا سفال است.