فقيه مقدس، ميرزا جواد تبريزى قدس سره فانى در ولاى اهل بيت عليهم السلام بودند؛ به نحوى كه در هر جا كه فقط كلمه «اهل بيت عليهم السلام» را می ‏

شنيدند، خود به خود چهره‏شان دگرگون می ‏شد، آهى می كشيدند و اشك در چشم مباركشان حلقه می‏زد. شاگردان مرحوم ميرزاقدس سره بارها مشاهده

می کردند،هنگامى كه مرحوم ميرزاقدس سره در درس به روايتى می‏رسيدند كه شمّه‏ اى از مظلوميت اهل بيت‏ عليهم السلام در آن بود بغض گلوى ايشان را می‏گرفت و

اشك در چشمشان حلقه می‏زد. گريه مرحوم ميرزاقدس سره در مجالس روضه زبانزد بود، به طورى كه هر بيننده‏اى را تحت تأثير قرار می‏داد. دفاع مرحوم

ميرزاقدس سره از شعائر و رد شبهات تا آنجا پيش رفت كه در قرن خود تحوّلى عظيم ايجاد نمود. ايشان بارها و بارها می‏فرمودند: «وظيفه ماست كه در مقابل

شبهات ايستادگى نماييم.»مرحوم ميرزا قدس سره در مجلس درس يا مجالس استفتاء و يا در زمانى كه با مردم يا شخصيت‏ها ديدار داشتند به صورت كتبى يا

شفاهى، شبهه را شجاعانه مطرح و رد می‏كردند و با تمام قدرت در مقابل تشكيكات ايستادگى می‏نمودند، بارها مشاهده شد كه می ‏گفتند: «قلم و كاغذ بياوريد تا به

وظيفه خود عمل كنم!» و فقط به خاطر حبّ و اخلاص به اهل بيت‏ عليهم السلام بدون هيچ ملاحظه‏اى می ‏نوشتند، دفاع می ‏كردند و آتش فتنه را خاموش

می‏كردند و دائماً می‏فرمودند: ما موظفيم كه در عصر غيبت به هر شكل ممكن از مبانى حقّه دفاع كنيم و اجازه ندهيم عده‏اى با القاى شبهات عوام از مؤمنين

را فريب دهند و من تا زنده هستم اجازه نمی‏دهم عده‏اى بى سواد و سر سپرده، عوام از مؤمنين را فريب دهند. اگر كسى كوتاهى كند فرداى قيامت مسئول

است و در آخرت حسرت خواهد خورد.