يكى از صفات فقيه مقدس، ميرزاى تبريزى قدس سره اين بود كه سعى مى ‏كردند در تمام حركات و سكنات خود پيامى را به سايرين، به

خصوص طلاب جوان برسانند. در كارهايى كه در انظار مردم انجام مى ‏دادند بسيار حساب شده و جهت دار عمل مى ‏كردند؛ قبل از شروع درس در «مسجد اعظم» قم بعد از ورود به مسجد دو ركعت نماز مى‏ خواندند و سپس دست‏هاى خود را به سوى آسمان بلند كرده و دعا مى ‏

كردند و آن‏گاه جهت درس به طرف منبر حركت مى ‏كردند و اين كار در روحيه طلاب بسيار اثر كرده بود و مشاهده مى ‏كردند كه اين مرجع

با آن علم سرشار و موقعيت خاص، قبل از درس در مقابل پروردگار خود زانو مى ‏زند و مدد مى‏ جويد و اين خود پيامى بود براى تمام

كسانى كه كرسى درس داشتند. ايشان به همه مى‏ خواستند بفهمانند كه هركس مى‏ خواهند باشند، يك انسان متديّن بايد در تمام كارها به خدا پناه

ببرد و به اهل بيت عليهم السلام توسل كرده و از آنان مدد بجويد.