خداوند، در قرآن و غير آن  به حدى بهشت و بهشتيان را در توصيف بالا برده كه اگر كسى از شوق شنيدن آن ، وفات كند، استبعاد ندارد!آيات جهنم نيز اين گونه است  قرآن مى فرمايد:
(و لهم مقمع من حديد) گرزهاى آهنين براى [ زدن ] آنان فراهم است .
كه اگر انسان معاصى خود را در نظر بگيرد و بميرد، مستبعد نيست !
البته ما با منكرين كار نداريم ، ولى برخى از مقربين از شوق لقاى بهشت مرده اند؛ زيرا شنيدن آيات رحمت و نعمت و يا عذاب و نقمت ، در انسان موحد تكوينا اثر مى گذارد، و او از مشوقات يا مخوفات جان مى سپارد، با اين همه اين آيات در ما هيچ اثر نمى كند!

آقايى مى پرسيد: اگر خداوند اجازه مى داد كه از ميان محرمات يكى را انسان مرتكب شود، و ما را در آن مخير مى كرد، به نظر شما آن كار حرام كدام است ؟ هر كس حرامى را مى گفت ؛ ولى خود او مى گفت : من غيبت را اختيار مى كردم ؛ زيرا آتش و سوز دلم خاموش نمى شود و از غصه ها راحت نمى شوم ، مگر اين كه اسم طرف را در بدگويى و عيبگويى ببرم ؛ لذا اگر خدا اجازه مى داد از ميان گناهان يكى را اختيار كنم ، غيبت را انتخاب مى كردم .

انما يرحم [ الله ] من عباده الرحماء.خداوند، به بندگان مهربان خود رحم مى كند.
حزن ، دعا و توسل با تسليم و رضا به قضاى الهى منافات ندارد . نقل شده است كه رسول خدا - صلى الله عليه و آله و سلم - در سوگ فرزندش ابراهيم و نيز براى حضرت جعفر و حمزه - سلام الله عليهم - گريه كردند، بلكه دستور گريه براى حضرت حمزه در روايات آمده است .

فرق ما و عامه در اقرار و ادعا، جهل آنان ، و ادعاى علم از سوى ائمه ى ما ( عليهم السلام ) است . على( عليه السلام ) بعد از رحلت پيامبر ( صلى الله عليه و آله و سلم ) قرآن را جمع آورى كرد و آن را با تنزيل و تاويل به آنان عرضه كرد، گفتند: بگذار و برو.
آن ها اسلام را از رسول الله گرفتند، ولى براى بقا و دوامش او را نخواستند، چون ديدند پيغمبر ( صلى الله عليه و آله و سلم ) مى خواهد پسر عمويش على ( عليه السلام ) را خليفه و جانشين خود كند و در نظر آنان او حتى نمى توانست فرزندان و اهل بيتش را اداره كند و تمام زحمات پيغمبر را از بين خواهد برد، لذا از اين امر جلوگيرى كردند. چه قدر امت با فضل تر از پيغمبر!باز مى گويند، پيغمبر افضل است !

خدا مى داند قرآن براى اهل ايمان ( مخصوصا اگر اهل علم باشند ) چه معجزه ها و كراماتى دارد و چه چيزهايى از آن خواهند ديد!برنامه ى قرآن آخرين برنامه ى انسان سازى است كه در اختيار ما گذاشته شده است ، ولى ما از آن قدردانى نمى كنيم . اهل تسنن قرآن ، و ما عترت را آن گونه كه بايد،
نشناختيم و قدر ندانستيم .
نابينايى كه حافظ قرآن بود، به ديگرى كه قرآن را از روى آن غلط مى خواند، مى گفت : مگر كورى نمى بينى ؟

حضرت آیت‌الله العظمی بهجت(ره) در کتاب «پرسش‌های شما، پاسخ‌های آیت‌الله بهجت» به سؤالاتی در زمینه سیر و سلوک و تقرب به خداوند، پاسخ گفته است که خلاصه آن در پی می‌آید …

…

با توجه به اینکه داشتن استاد اخلاق و مربی برای فرد سالک، امری ضروری و اجتناب‌ناپذیر است حال که ما از داشتن چنین استادی محروم هستیم چه کنیم؟

- اگر کسی طالب معرفت و قرب به حق تعالی باشد و در این راه، خلوص و جدیت (طلب حقیقی و واقعی) داشته باشد در و دیوار به اذن خداوند معلم او خواهد بود وگرنه سخن رسول خدا صلی الله علیه و آله هم (چه برسد به استاد و مربی اخلاق) در او اثر نخواهد داشت چنانچه در ابوجهل اثر نکرد.

منبع:خبرگزاری فارس

روزی از آیت الله بهجت پرسیدند : کتابی در زمینه اخلاق معرفی کنید
فرمودند:
لازم نیست یک کتاب باشد یک کلمه کافیست که بدانی “خدا ” می بیند..

مدفن و مزار حضرت زينب ـ سلام اللّه عليها ـ در كلام آيت الله بهجت

حاجى تاج، واعظ معروف كه منبرهاى عجيبى در ايران مى رفت، در زمان خود او از او نقل كردند: در زينبيه اقامت نموده و منزل كرده بودم، گفتم: خوب است در حرم بمانيم، كليددار حرم را ديدم و كليد را از او گرفتم و شب را در حرم ماندم…تا اين كه مى گويد: شنيدم سه بار گفته شد: « هذا قَبْرُ زَيْنَب بِنْتِ أَميرِ الْمُؤْمِنينَ الْمُكَنّاةِ بِأُمِّ كُلْثُومٍ»

اين جا قبر زينب دختر اميرالمؤمنين است كه كنيه اش ام كلثوم مى باشد. البته حضرت زينب كه كنيه اش ام كلثوم است، غير از ام كلثومى است كه در مدينه با پسرش در يك قبر مدفون است؛ زيرا به فرمان يزيد بين ايشان و شوهرش جدايى انداختند، چون عامل يزيد مى ترسيد كه اهل مدينه با بودن حضرت زينب در آن جا شورش كنند، لذا حضرت زينب ـ عليهاالسّلام ـ به اجبار يا با اختيار خود مصر را اختيار كردند. به مصر رفتند و مدفن ايشان در مصر است.

سؤال: چرا حضرت زينب به جاى مصر، كربلا را اختيار نكردند؟

جواب: زيرا كربلا در آن زمان هنوز آباد و مسكونى نبود، هر چند در روايت امام سجاد ـ عليه السّلام ـ آمده است كه فرمود. گويا مى بينم كه در زمين كربلا قصر، دكّان و بازار برقرار شده است و زوّار از نواحى مختلف براى زيارت سيّد الشّهدا ـ عليه السّلام ـ مى آيند! بحار الانوار، ج 98، ص 114؛ صحيفه الرضا، ص 77.

مرحوم دربندى در حرم كربلا خطاب به امام حسين ( عليه السلام ) عرض مى كرد: به حق مادرت ، زهرا از شمر شفاعت مكن ! از ايشان

پرسيدند: مگر حضرت از شمر هم شفاعت مى كند؟ جواب مى داد: امكان دارد؛ زيرا اين ها مظهر رحمت پروردگارند.

منبع:وارثون

روزى در جريان مشروطيت ، مرحوم آخوند خراسانى خواست درس را شروع كند، يك نفر بلند شد و گفت در تبريز خون ريزى شده است .

بنا شد دسته جمعى به منزل آقا سيد محمد كاظم يزدى ( رحمه الله ) بروند: بعضى هم كه مى خواستند فرار كنند، گفتند: از هر كوچه اى رفتيم

، ديديم چماق به دستى ايستاده است و نمى گذارد . معلوم شد همه ى راه ها جز راه خانه ى سيد بسته است . جمعيت همه وارد خانه ى سيد

شدند و گفتند: اگر با مشروطه موافقت نكنيد، ظلم و خون ريزى مى شود، چون قريب به اتفاق است كه در مشروطه خون ريزى واقع نمى

شود ( البته ديديم كه شد! ) سرانجام سيد ( رحمه الله ) فرمود: مى دانم كاسه ى زهر است نمى خورم ، شما كه نمى دانيد اگر بخوريد

معذوريد.

آرى ، در گرفتاريها بايد قدم به قدم به دفتر شرع نگاه كنيم ؛ هر كجا كه ديديم واضح و آشكار است پيش برويم ، و در موارد شبهه ناك و

تاريك خوددارى و توقف كنيم ، عمل به احتياط پشيمانى ندارد.

منبع
:وارثون

آقاى ميرزا حسين ميرزا خليل ( رحمه الله ) در سن نود سالگى مى فرموده است : غذا خوردن

براى من مانند اين است كه انبان و كيسه اى

را پر كنم . من از خوردن غذا هيچ لذت نمى برم ، آن چه از آن لذت مى برم نماز خواندن است .

شخصى مى گفت : ايشان بعد از نماز صبح در بالاسر حضرت امير( عليه السلام ) در مصلى مى ايستاد و تا طلوع آفتاب به نماز مشغول مى شد

منبع وارثون.

زن ارمنی كه در هواپيما در كنار همسر مرحوم علامه نشسته بود، جريان زيارت امام رضا ( عليه السلام ) و گرفتن حاجات از توسل به آن

حضرت را نقل كرده بود. و نيز بعد از نقل قصه ى روضه خوانى (روضه ى پنج تن ) در مدرسه ى مروى به پيشنهاد آن زن ارمني و شفاى

جوانش براى علامه طباطبايى ( رحمه الله )، ايشان فرمود: خاك بر سر شيعه !

در زمان سابق وقتى مصيبت و گرفتارى به یك نفر يا عده اى وارد مى شد، مثل الآن بى تفاوت نبودند كه آن بلا را فقط براى مبتلايان بدانند و

هيچ همدردى نكنند، بلكه گرفتارى و بلا را براى همه مى دانستند و همه براى برطرف شدن آن در فكر گرفتن مجلس دعا و ختم بودند. آقايى

مى گفت : ختم بسيار خوبى براى رفع گرفتارى هاى شيعه سراغ دارم ، و آن اشتغال به علم فقه آل محمد ( صلوات الله عليهم اجمعين ) است

، اين بزرگترين ختم و توسل به آن هاست . زمانى كه هشت نفر از علما و دو سه نفر از خطبا در زمان رضا پهلوى دست بسته به زندان

بردند و معلوم نبود كه چه بلايى به سر آن ها خواهند آورد، و آن ها سه روز در بازداشتگاه حيران بودند. در حالى كه همه مشغول گريه و

زارى و توسل و دعا بودند، يكى از آن ها مى گويد: سيد يونس اردبيلى ( رحمه الله ) نيز در ميان ما بود، ولى هيچ اضطرابى نداشت و با

آرامش خاطر مشغول مطالعه ى كتاب جواهر بود. در اين هنگام يكى از سادات حاضر در مجلس فرمود: من در مشهد بودم ، شبى خواب

ديدم كه حضرت رضا ( عليه السلام ) به پيشواز شخصى مى آيد، خيال كردم براى بنده است ، صبح ديدم كه جنازه ى مرحوم سيد يونس

( رحمه الله ) را به صحن آوردند و از همان درى كه امام ( عليه السلام ) به پيشواز مى رفتند، وارد كردند.

آقاى خمينى ( رحمه الله ) مى فرمود: آن هايى كه با قرآن استخاره مى كنند و مطلبى مى گويند، درست ؛ عجب از كسانى كه با تسبيح استخاره مى كنند و مطلب را مى گويند!بله اتفاق افتاده كه

كسانى با استخاره با تسبيح مطلب را گفته اند!
نقل از آیت الله بهجت

آقا سيد محمد شفتى ( رحمه الله ) يك جگر خريده بود و به منزل مى برد،

در راه حيوانى را با بچه هايش ديد، ترحم نمود و مقدارى از جگر را جلو آن ها انداخت ، سپس مقدار ديگر و … تا اين كه تمام جگر را به آن

ها داد. گويا سيد ( رحمه الله ) تشخيص داده بود كه آن ها احوج و نيازمندتر از اهل منزل هستند . از همان جا باب حكمت و معرفت به رويش

گشوده شد.

از آقاى اشعرى كه عالم راستگويى است نقل شده كه مى گفت : دايى من كه سيد، و از شاگردان مرحوم شيخ فضل الله نورى (رحمه الله) بود،

در شبى كه جنازه ى ايشان را به قم آورده بودند تا فردا در حجره دفن كنند، در همان حجره صداى قرآن از جنازه ى آن مرحوم شنيده بود.

آقاى ديگرى نقل كرده است : لب ايوان مقبره ، در صحن مطهر حضرت معصومه ( عليها السلام ) نشسته بودم ، شنيدم از توى مقبره ى

مرحوم شيخ فضل الله نورى ( رحمه الله ) صداى قرآن مى آيد. به طرف مقبره رفتم ، ديدم كسى نيست ، بازگشتم تكرار شد، خلاصه یقين

كردم كه صداى قرآن از خود صاحب قبر است .

استاد ما مى فرمود: ما گاهى آقاى ميرزا محمد تقى شيرازى ( رحمه الله ) را امتحان طلبگى مى كرديم ، به اين صورت كه  یك هفته در نماز

(حتى در اذان و اقامه ) ايشان حاضر مى شديم ، در درسش شركت مى كرديم ، در درس حرف مى زديم ، اشكال مى كرديم ، در كوچه و

بازار به ايشان تعظيم و احترام مى كرديم ، دستش را مى بوسيديم ، ولى يك هفته هم به عكس آن ،نه به نماز و نه درس مى رفتيم و اگر مى

رفتيم حرف نمى زديم ، در كوچه اعتنايى به ايشان نمى كرديم . اما مى ديديم كه ايشان در باطن در دو هفته  یك جور است و مى فهميديم كه

فوق العاده است .

سيدى كه خادم حرم حضرت سيدالشهدا ( عليه السلام ) در كربلا بود نقل كرد: در سن جوانى با پدرم نزد شيخ انصارى ( رحمه الله ) رفتيم ،

سفره حاضر كردند يا حاضر بود، آبگوشت ، اما چه آبگوشت بى رمقى !براى ما نيز گذاشتند. پدرم به من مى گفت : بخور،هذا نائب صاحب

امام زمان ( عجل الله تعالى فرجه الشريف )اين شخص نائب صاحب الزمان ( عجل الله تعالى فرجه الشريف ) است .

و من از خوردن خوددارى مى كردم و با مسخره مى گفتم :

هذا شنو؟! اين چيه ؟!

چه جور زندگى مى كردند سهم امام ( عجل الله تعالى فرجه الشريف ) را به ديگران مى دادند، و خودشان به چه چيز راحت بودند؟ با

وجود اين كه امثال اين آقا در آبگوشت بودن آن تامل داشته ، خود آنان مى فرمودند: حالا وقت خوش گذرانى ما است . چنان كه ائمه اطهار

( عليهم السلام ) هم گاهى مى فرمودند: چون امامت و زعامت را نداريم ، در اين وضع خود آزاديم .

در مجلسى كه ابوحنيفه نيز حضور داشت ، امام صادق - عليه السلام - فرمود: هدهد راهنماى لشكر سليمان - عليه السلام - بود، زيرا هدهد

آب هاى زير زمين را مى بيند، ابوحنيفه فورا گفت :

ظفرت بك .؛ گرفتمت !

حضرت فرمود:

و كيف ذاك ؟ ؛ چگونه ؟

عرض كرد: اگر هدهد آب زير زمين را مى بيند، پس چرا دامى را كه صياد براى او پنهان كرده نمى بيند و به دام مى افتد؟ حضرت

فرمود:

يا نعمان !اءما علمت انه اذا جآء القدر، اغشى [اغشى ] البصر؟!اى نعمان ، مگر نمى دانى كه وقتى قدر خداوند فرا مى رسد، ديده نابينا

مى گردد!تصريح به اسم ابوحنيفه ، يعنى اين كه حضرت به او نعمان خطاب كرد، براى استخفاف و تحقير او است . بهار توبه شكن مى

رسد، چه چاره كنم ؟

آقايى در نجف مى گفت : اين آقايان مراجع كه به طلاب و مستحقين كمك مى كنند و پول ، شهريه ، يا نان مى دهند، به خاطر اين نيست كه سخاوت دارند، بلكه تجربه كرده اند و ديده اند هر چه بيشتر بدهند، بيشتر براى آن ها مى رسد!

آيا ما راه را پيدا كرده ايم كه در راه باشيم ؟!خودمان از روز اول كارى كرديم كه نتيجه اش اين شد كه ما ذليل و خوار باشيم و كفار عزيز و آقاى ما باشند و از پول نفت و ثروت هاى خودمان بر ما تصدق كنند، و ما در راه اميال آن ها هر وقت كه بخواهند قربانى شويم .

حتى بنابر نقل عامه ، ائمه ( عليهم السلام ) باطن نبوت را دارند . در تمسك به قرآن و اهل بيت ( عليهم السلام ) خودكشى لازم نيست ، در كارهاى ديگر خودكشى مى كنيم ، اين جا حيات است.

آیت الله بهجت

خدا بيامرزد مرحوم كوهستانى را!سنتى را كه او در مازندران ايجاد كرد در جاى ديگر نيست . با اين كه شهرهاى مازندران به هم نزديك است

، با اين حال در هر شهر يك مدرسه ى علوم دينى براى طلاب تاسيس كرد.

يكى از رفقاى جلسه گفت : در زمان محمد رضا پهلوى از طرف دولت آمدند وجهى به ايشان بدهند، ولى ايشان قبول نكردند.

استاد ( مدظله ) فرمودند: از آقاى بروجردى ( رحمه الله ) هم قبول نكرد و گفت : اگر من اين ها را قبول كنم ، ديگر نمى توانم تذكراتى را كه

به علما مى دهم ، بدهم .خدا توفيق دهد كه به سوى امام زمان ( عجل الله تعالى فرجه الشريف ) تير پرتاب نكنيم !

مى گويند: مرحوم شيخ حسن على نخودكى اصفهانى دوايى يا دعايى براى همسر استاندار مشهد كه مريض بود مى دهد و خوب مى شود. او

نزد آقا شيخ مى آيد و در ضمن از ايشان مى خواهد كه اگر فرمايش داريد بفرماييد؟ اتفاقا استاندار خيابانى را احداث مى كرده كه قبر معروف

به گنبد سبز در مشهد در مسير آن بوده است و وى دستور داده بود كه فرداى آن روز آن را خراب كنند، آقا شيخ حسن ( رحمه الله ) به ايشان

مى گويد: صلاح نيست اين محل را خراب كنيد، چون بعضى از بزرگان در آن جا مدفون هستند . استاندار مى گويد: كارش گذشته ، اگر

جنابعالى براى كار شخصى خود فرمايشى داريد بفرماييد. باز ايشان مى گويد: قبر را كه بعضى از بزرگان در آن جا هستند احترام كنيد و

نگذاريد خراب كنند . خود ايشان هم مى آمده و سر قبر فاتحه مى خوانده و مى گفته است : آدم هاى بزرگى در اين جا مدفونند. باز استاندار

مى گويد: كارش گذشته ، اصرار نفرماييد، ولى باز براى تشكر از ايشان به خاطر دعا و كارى كه كرده بود، مى گويد: اگر كارى براى

خودتان بخواهيد، در خدمت حاضريم . سرانجام مرحوم آقا شيخ حسن على به او مى فرمايد: به شما بگويم شما نمى توانيد قبر را خراب كنيد

و نخواهيد كرد.

با اين كه استاندار دستور داده بود آن جا را خراب كنند و كار تمام شده بود، و فرداى آن روز بايد خراب مى شد، استاندار پيش از شروع

كار توسط كارگران مجبور مى شود با چادر از شهر بيرون برود و نتوانسته بود حتى به صورت معمولى و عادى از شهر خارج شود، و

خراب شدن آن جا هم تعطيل شده بود.

مرحوم شيخ محمد حسين اصفهانى صاحب تفسير مى فرمايد: كه از اول تكليف تا به حال معصيت نكرده ام ، و ما ابرى  نفسى من التجرى !؛

(ولى خود را از تجرى و نيت معصيت پاك و منزه نمى دانم !)و نتيجه ى آن اين بود كه در تاريكى ، قرآن يا هر كتاب ديگر را مى خوانم ، و

هرگاه محتاج به غذا باشم از غيب برايم حاضر مى شود تا به حدى كه مى خورم و سير مى شوم ، و مسايل و مشكلات با توسل براى من حل

مى شود.

آيا براى ما مايه ى سرافكندگى و غبطه آور نيست كه غير معصوم ، در زمان تكليف هيچ معصيت نكند!و ما …

كم نبودند عالمانى كه در بزرگ‏سالى، مثلاً سى يا چهل سالگى قدم در مسير دانش آموزى نهادند. براى مثال سيد محسن اعرجى (معروف به

محقق بغدادى و مقدس بغدادى) از اين شمار است.

او در تقدس و تدين و نيز علم و تحقيق به مانند مقدس اردبيلى است و امور شگفت آورى از او نقل مى‏كنند. وى كتابى فقهى به نام «وسايل

الشيعه» و كتابى اصولى به نام «المحصول» و اثرى رجالى به نام «عدة الرجال» دارد و الحق كه در هر سه دانش تبحر كافى داشته است.

شيخ انصارى پيوسته در رسائل خود از «المحصول» نام برده و بدان استناد مى‏كند. نقل است كه اين فقيه برجسته تا سى‏سالگى خواندن و

نوشتن نمى‏دانست ولى به مرحله‏اى رسيد كه از برجسته‏ترين شاگردان وحيد بهبهانى شد.

و نمونه ديگر صاحب رياض است كه آن‏گونه كه در احوالات ايشان آورده‏اند، از سى سالگى تحصيل علم را آغاز كرد.

اين دو بزرگوار عمرى طولانى - مثلاً نود يا صد سال - نداشتند و با وجود اين كه از سى‏سالگى دانش آموختند، در پى استقامت و كوشش

بى‏امان خود به مدارج بالاى علمى رسيدند.

«اين مثال‏ها نشان مى‏دهد كه هيچ كس نبايد به صرف اين‏كه به سى سالگى يا چهل سالگى رسيده، از طلب علم يا تحصيل اجتهاد مأيوس شود.

بى‏شك خداست كه منشأ هر توفيق است، ولى بدون كوشش پى‏گير، انسان به هيچ هدف بلندى نمى‏رسد».

ما در دریای زندگی در معرض غرق شدن هستیم؛ دستگیری ولیّ خدا لازم است تا سالم به مقصد برسیم.باید به ولیّ عصر (عج) استغاثه کنیم که مسیر را روشن سازد و ما را تا مقصد، همراه خود ببرد.
* دعای تعجیل فَرج، دوای دردهای ما است.

* با وجود اعتقاد داشتن به رئیسی که عینُ الله الناظره است، آیا می توانیم از نظر الهی فرار کنیم و یا خود را پنهان کنیم؛ و هر کاری را که خواستیم، انجام دهیم؟! چه پاسخی خواهیم

داد؟!
* علایمی حتمیّه و غیر حتمیّه برای ظهور آن حضرت ذکر کرده اند. ولی اگر خبر دهند فردا ظهور می کند، هیچ استبعاد ندارد! لازمه این مطلب آن است که در بعضی علایم، بَداء صورت

می گیرد و بعضی دیگر از علایم حتمی هم، مقارن با ظهور آن حضرت اتفاق می افتد.

* انتظار ظهور و فرج امام زمان (عج)، با اذیّت دوستان آن حضرت، سازگار نیست!

* مهمتر از دعا برای تعجیل فرج حضرت مهدی (عج)، دعا برای بقای ایمان و ثبات قدم در عقیده و عدم انکار حضرت تا ظهور او می باشد.

* افسوس که همه برای برآورده شدن حاجت شخصی خود به مسجد جمکران می روند، و نمی دانند که خود آن حضرت چه التماس دعایی از آنها دارد که برای تعجیل فَرَج او دعا کنند!

* قلبها از ایمان و نور معرفت خشکیده است. قلب آباد به ایمان و یاد خدا پیدا کنید، تا برای شما امضا کنیم که امام زمان (عج) آن جا هست!

* اشخاصی را می خواهند که تنها برای آن حضرت باشند. کسانی منتظر فرج هستند که برای خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند، نه برای برآوردن حاجات شخصی خود!

* چه قدر بگوییم که حضرت صاحب (عج) در دل هر شیعه ای یک مسجد دارد!* هر کس که برای حاجتی به مکان مقدّسی مانند مسجد جمکران می رود، باید که اعظم حاجت نزد آن

واسطه فیض، یعنی فرجِ خود آن حضرت را از خدا بخواهد.

*حضرت غائب (عج) دارای بالاترین علوم است؛ و اسم اعظم بیش از همه در نزد خود آن حضرت است. با این همه، به هر کس که در خواب یا بیداری به حضورش مشرّف شده، فرموده

است: برای من دعا کنید!

* راه خلاص از گرفتاری ها، منحصر است به دعا کردن در خلوات برای فرج ولیّ عصر (عج)؛ نه دعای همیشگی و لقلقه زبان… بلکه دعای با خلوص و صدق نیّت و همراه با توبه

اهالى كربلا از جنازه ى احمد شاه استقبال كردند و مثل جنازه ى يكى از علما تشييع كردند و در كنار جدّش مظفّرالدّين شاه در حرم متّصل به

رواق در كنار مدفن سيّد ابراهيم، جدّ سيّد مرتضى عَلَمُ الهُدى ( قدّس سره ) دفن كردند. بر عكس، زمانى كه جنازه ى رضا شاه را به قم بردند،

شهر را پر از نظامى كردند كه مبادا توهين و جسارتى مخصوصا از اهل علم و روحانيون، نسبت به او واقع شود.از آقاى بروجردى (رحمه

اللّه ) هم خواسته بودند كه بر جنازه ى او نماز بخواند، ولى ايشان فرموده بود: مگر مى شود؟! با آن همه پرده درى كه در كشف حجاب كرد،

نماز خواندن بر او مشكل است! ولى آنها مى گفتند: بايد بر او نماز بخوانيد چون ارباب و فرعون خواسته است!

نقل ازآیت الله بهجت

مرحوم سيّد بحرالعلوم به آقا سيّد جواد جبل عاملى ـ رحمه اللّه ـ صاحب مفتاح الكرامة فرمود: در همسايگى شما اهل علمى زندگى مى كند كه

اهل جبل عامل و هم شهرى شما است، ولى مدّتى است در خانه اش غذا پيدا نمى شود. سيّد ـ رحمه اللّه ـ گفت: بله، ولى من اطّلاع نداشتم كه

ايشان در مضيقه است. سيّد بحرالعلوم ـ رحمهاللّه ـ گفت: اگر مطّلع بودى و رسيدگى نمى كردى كافر بودى، ناراحتى من از اين است كه چرا

از حال همسايه ات بىخبرى! ولى اكنون سفارش مى دهم يك سينى طعام از اندرون خانه مى آورند و كيسه اى هم كنار آن مىگذارم و به دست

خادم مى دهم، شما آن همسايه را به بيرونى خود دعوت كنيد و با ايشان شام بخوريد. سيّد ـ رحمه اللّه ـ همين كار را كرد، گفت با هم نشستيم و

غذا را صرف كرديم. سيّد بحرالعلوم ـ رحمه اللّه ـ شصت اشرفى در كيسه گذاشته بود، آن را هم به آن آقا رساندم.حاجى نورى ـ قدّس سره ـ

مى گويد: آن شيخ را در زمان پيرىاش ديدم كه مى گفت: تا آن زمان، غذايى به خوبى و خوشمزگى آن نديده و نچشيده بودم!

نقل ازآیت الله بهجت

مرحوم ميرزا جواد آقا ملكى و عالم ديگر اهل تبريز در محضر مرحوم مامقانى( مرحوم عبداللّه مامقامى، صاحب كتاب «تنقيح المقال» و

تأليفات ديگر.) بودند، آقا ميرزا جواد ( رحمه اللّه ) مى گويد: نفسم به من گفت: اگر آن عالم يكى گفت، تو هم بايد يكى بگويى! ولى من با خود

گفتم: بايد كفش او را جفت كنى! نَفْسم ناراحت شد كه چه طور؟! گفتم: كفش خادمش را هم بايد جفت كنى!

نقل ازآیت الله بهجت

آیت الله بهجت (ره):

از ما، عمل چندانی نخواسته اند! مهم تر از عمل کردن، “عمل نکردن” است! تقوا یعنی “عمل گناه را مرتکب نشدن! همه میپرسند چه کار

کنیم؟ من میگویم: بگویید چه کار نکنیم؟ و پاسخ اینست: گــنــاه نــکــنــیــد.

شاه کلید اصلی رابطه با خدا ” گــنــاه نــکــردن “ است.

امام علی (علیه السلام) در این‌باره می‌فرمایند:…

ادامه »

شعری که آیت الله بهجت همیشه زمزمه می فرمودند

اين همه لاف زن و مدعي اهل ظهور

پس چرا يار نيامد که نثارش باشيم

سالها منتظر سيصدو اندي مرد است

آنقدر مرد نبوديم که يارش باشيم

اگر آمد خبر رفتن ما را بدهيد

به گمانم که بنا نيست کنارش باشيم