دعوت شده بودم من به مهمانی آسمانی ها

هرچند آدرس خانه شان رابلد نبودم،اما می دانستم اگر من آنها رانیابم ،آنها اما کارشان را خوب بلدند.

تصمیم گرفتم بروم به آن مو قع هایی که اصلا نبودم

با ادم هایی آشنا شدم که جنس شان متفاوت با من وامثال من

کاراکترهایی ازطلای ناب!!!

ومن آدمی خورده شیشه دار،و……

سخت بود از آن ها گفتن وآز آن ها نوشتن،ازآن هایی که نمی دانستم شان .

کاراکترهای پیچیده وبسیارساده!!!!

خیلی وقت بود من زمینی دلم هوای آسمانیان را کرده بود.

قلمم را برداشتم وبه سراغ کسانی رفتم که جنگ رامی دانستند،شهادت راهرروز استشمام  می کردند.

آنهاخوب گفتند اما قلمم هم مثل خودم ،قاصرودرمانده!!!

نه می توانستم بغض های مریضه رابنویسم،

ونه چشم های خیس زهرا،که تمام خیابان های شهر راشسته بود تا شاید نشانی از پدرش بیابد.

نه می توانستم برای گمنام ها نام بیابم.

ونه برای قطع نخاعی ها دست وپا!!!

ونه………….

با انسان هایی نشستم که وقتی برمی خواستم تا خداحافظی کنم ،

بغض امانم نمی داد وخدادر گلو می شکست!!!

نه شوخی نبود من این کاره نبودم ……

نمی توانستم ترکش های حاج صارم رابشمارم.

نمی توانستم تاول های مجروح ان شیمیایی را بشمارم.

نمی توانستم بغض های خاموش عمو علی اکبرراببینم وقتی همرزمش لحظه ی شهادت در آغوش بود

نمی توانستم موجی که صادق قهرمان پروتاگونیست راضدقهرمان کرده بود ،راردیابی کنم.

گیرنده ی من ضعیف بود برای دریافت موج ها،

برای دریافت سیگنال های آسمانی ها

آنها پایین بیا نبودند ومن هم توان صعود نداشتم.

عذر می خواهم ازاینکه شاید به خاطر عجز قلمم زمینی شان کردم.

اما امید دارم حسی عجیب با من عجین شده امید صعود……

کاش آخرین سکانس زندگی من هم آسمانی شدن باشد.

پدر گفت :اگر از جبهه برگردم وشاگرد اول شده باشی ،

برایت یک ساعت سیکو پنج بند فلزی می خرم.

پدر برگشت من شاگرد اول شده بودم واو به قولش وفاکرد.

وقتی ساعت را درو مچم می بست گفت:هرسالی که شاگرد اول بشوی برایت یک ساعت می خرم،

به انتخاب خودت .فکرش رابکن تا درست تمام شودصاحب چند ساعت شده ای؟

حالا سالهاست که درس من تمام شده است.

سالهاست که جنگ تمام شده است.

من هرسال شاگرد اول شدم.حتی در دانشگاه،

اما هنوز همان ساعت سیکو پنج بند فلزی دردستم است.

دخترک ازاین که برعکس دفعات قبل ،ازپدرش یک لنگه پوتین برای واکس زدن گرفته بود ،

اما می خواست با زرنگی پول یک جفت پوتین رااز اوبگیردخوشحال بود.

حالا سالهاست ازاین موضوع می گذرد ،واو درازای پول اضافی که از پدرش گرفته است،

بیشتر از هزار بارلنگه پوتین واکس نزده پدرش رابرق انداخته!!!

جنگ حکایت تلخی است ازبغض ها ونگفته ها

اما گفتنی هایی هست که هنوز هم بوی تازگی دارد .

قصه ی دخترانی که بی بابا شدند،خواهرانی که بی برادر شدندومادرانی که بی پسر.

فرنگیس دختر قصه ی ما،هیجده ساله بودکه بعثی ها به روستایشان رسیدند.

زنان ودختران به دامن کوه پناهنده شدندومردانشان مردانه جنگیدند وآسمانی شدند.

فرنگیس داغدار هشت نفر از کسانش بود،اما باید به پدر پیرش روحیه می داد،صدای العطش طفلان او رابی تاب کرد،پدر وبرادر

راباخود همراه کرد مشک برداشتند تا آبی برای طفلان بیاورند،

یزیزدیان زمانه فرارسیدند پدرووبرادرش را کشتند،فرنگیس کوهی ازغضب شد،تبر برداشت وبه بعثی ها امان نداد،یکی راکشت ودیگری

رااسیر کرد.

دختر قصه ی ما بزرگ شد ،مادر شد،مردمان مجسمه ی مردانگی اوراساختند وشهرشان گذاشتندودیگردخترقصه ی مافراموش شد.

جنگ تمام شد اما نه برای فرنگیس او باید با زمانه می جنگید ،با فقر،تانان طفلان یتیمش رابدهد.

دختر قصه ی ما بعداز این همه رنج هم اکنون در گوشه ای سرد دربیمارستان شهدای کرمانشاه بستری است .وهنوز هم با فقر می جنگد

تاشاید هزینه ی درمانش را بدست آورد.

دختر قصه ما مقاوم است وهنوز هم مردانه می جنگدمرد است مرد؟؟؟؟خم به ابرو نمی آوردومن هم دست مریزاد می گویم به این همه غیرت ومردانگی ومی گویم:خسته نباشی مرد!!!!!!

روایتی از زندگی :

فرنگیس حیدرپور(۱۳۴۱- ) ساکن روستای اوازین گورسفید از توابع گیلانغرب در کرمانشاه و از قهرمانان غیرنظامی جنگ ایران و عراق.

وقتی از هرکسی بپرسی کم سن وسال ترین رزمنده ی دفاع مقدس کییه؟

جواب های متفاوتی می شنوی ولی دربین این جواب های متفاوت اسمی ازین شهید بزرگوارنیست

شهیدی که حدودابعدازسی سال ازشهادتشون مشخص شد که کم سن وسال ترین رزمنده ی دفاع مقدسه!!!!

واین خود نشان از مظلومیت وگمنامی این شهید بزرگواره!!!

رزمنده دوازده ساله ای که ازکلاس اولی های جنگ بود.

شهید علی جرایه نوجونی دوازده ساله بود که جنگ شروع شد.

بااینکه دوازده ساله بود ولی غیرت مردونگی اش گل کرد.

ندای خمینی کبیر رولبیک گفت.ویقینا کسی با این سن کم وبااین همه خوبی از خیل آسمانیان بود وبه آنان پیوست .

بی آن که دنبال ثبت رکوردی باشه .دراوج گمنامی حتی همشهری ها ودوستان خودش هم از این قضیه باخبر نبودن.

جرایه در نخستین روز مهرماه سال ۱۳۵۰ در بخش محروم و غیربرخوردار ˈسرابباغˈ شهرستان آبدانان در جنوب استان ایلام دیده به جهان گشود.

کوچک ترین شهید دوران دفاع مقدس پس از نبردی دلیرانه و نابرابر در مصاف با متجاوزان بعثی سرانجام در تاریخ یکم اسفند سال ۱۳۶۲ در عملیات

والفجر پنج در منطقه عملیاتی چنگوله مهران از ناحیه سر مورد اصابت مستقیم گلوله خمپاره قرار گرفت و در سن ۱۲ سالگی به درجه رفیع شهادت نائل

آمد تا نام زیبای خود را به عنوان کم سن و سال ترین شهید دوران هشت سال جنگ رژیم بعث صدام علیه ایران اسلامی در دفتر زرین و سراسر افتخار این

نظام الهی به ثبت رساند.

شهید جرایه با وجود سن کم و کنار گذاشتن درس و مدرسه در اوان دوره راهنمایی واژه هایی را به عنوان وصیت نامه کنار هم چیده که هر گاه بازخوانی

می شود، در باور هیچ کس نمی گنجد که این عبارات عرفانی و اخلاقی متعلق به نوجوانی ۱۲ ساله است.

وی در بخشی از وصیت نامه خود که دقایقی پیش از شهادت به نگارش درآمده چنین آورده است: «ای دشمنان اسلام اگر مرا بکشید و بدنم را قطعه قطعه

کنید، قطعه های بدنم فریاد بر می آورند و لبیک یا خمینی می گویند.

من رفتم اما وصیتم به شما هموطنان عزیز این است که امام را تنها نگذارید و اسلحه مرا بردارید و راه شهیدان را ادامه دهید.

اگر قرار باشد من بمیرم، بهتر است میان جبهه و سنگر بمیرم، برای حفظ اسلام و قرآن و در راه پاک رهبرم بمیرم.»

این شهید نوجوان خطاب به والدینش نیز این چنین آورده است: «پدر و مادر عزیزم به خدا سوگند تا آخرین نفس و تا آخرین قطره خون که در بدن دارم با دشمنان اسلام می جنگم.»

«توصیه ام به شما این است که صبر و استقامت داشته باشید و تقوا پیشه کنید؛ از شما می خواهم که پیرو همیشگی امام عزیز باشید و نگذارید که امام تنها بماند.

اگر این سعادت نصیبم شد که در رکاب حسین (ع) زمان به سوی معبودم بشتابم، برای من گریه و زاری نکنید و بدانید با آگاهی کامل این راه را پذیرفتم و چون مسوولیت پاسداری از خون شهدا را بر دوش خود حس کردم به جبهه ها شتافتم تا قسمتی از بار مسوولیت که بر دوشم بود را انجام دهم.»

این شهید والامقام اگرچه در خردسالی و اوان نوجوانی به دیار جبهه شتافت و به عنوان خردسال ترین شهید کشور نام خود را در دفتر افتخارهای ملتی حماسه ساز ابدی کرد اما تاکنون نامی و یادی از این شهید سرافراز در عرصه ملی دیده نشده است و همان گونه که در اوج مظلومیت به شهادت رسید نام و یادش نیز سال هاست مظلومانه در غبار زمانه فراموش شده است.

ایثار و شهادت این ملت هیچ گاه از خاطر نمی رود زیرا همین فرهنگ بود که دشمن بعثی و حامیان قلدر و گردنکش صدام را زمین گیر کرد و شکست داد پس باید برای پاسداشت یاد و نام جرایه و جرایه ها که کم هم نیستند از جان و دل مایه گذاشت.

بهشت گوارای وجودش.

ازدوستان عزیز کوثربلاگ تقاضادارم با کپی کردن این پست که تاجایی که میتونید به معرفی این شهید

بزرگوار بپردازید .باشد که درآن دنیا دستگیرمان شود.

بدجوری پاش زخمی شده بود.

مجروح ها را که سوارمی کردیم تعادلم به هم خورد وروی زمین افتادم.

دستم به پای مجروحش خورد.

گفتم:ببخشید برادرپایتان راخیلی درد آوردم.

خندیدشلوارش رابالا زدوپای دیگرش رانشانم دادکه مصنوعی بود.

ناراحت شدم بهش گفتم:شماکه دینتون رو به جنگ ادا کردین چرادوباره اومدین که این پاتون هم قطع بشه.

لب های خشکش روخیس کردودستاش رو بالابرد وآهسته گفت:هنوزدوتا دست دارم.

این فیلم نامه  ی کوتاه تقدیم به چشم های مادران منتظر:

داخلی/روز/اتاق

پیرزنی  برروی یک ویلچر نشسته دراتاقی نسبتا بزرگ است.انگارمی خواهد به سمت چیزی برود.به سختی ویلچرراحرکت می دهد.

پیرزن به سمت دوربین پیش می آید،مسیر حرکت ویلچرراتغییرمی دهدوبه سمت پنجره پیش میرود.دوربین به سمت پنجره می رود.

تصویری از ضریح شش گوشه ی حضرت سیدالشهداءودرکنارآن قاب عکسی ازپسری حدوداهیجده ساله.

پیرزن پیش می آیدوعکس پسررامیان دودستانش می گیرد.دستی به روی آن می کشد.درتصویرپسردست هایش راروی هم گذاشته وانگشتری درانگشت دارد.

پیرزن عکس پسررامی بوسد می بوید ودرآغوش می کشد وباحالتی متاثر وغمگینانه چشمانش رامی بندد.تصویر کلوزآپ از صورت پیرزن

دیزالو می شودبه:

خارجی /روز/گروه تفحص

چند مردبالباس های بسیجی درکنارتپه ای مشغول کارند.

یکی ازآنها مشغول کندن است ودیگری بابیل خاک های کنده شده راداخل الکی که دردست بسیجی دیگری است می ریزد.

درپس زمینه ی تصویرسه نفر مشغول کارندوجلوتربسیجی است که الک دردست دارد ومشغول الک کردن است.

حالت چشمان اوتغییر می کندانگارچیزی نظرش راجلب کرده!!!

باحالتی متحیرانه وموشکافانه خاک ها را به هم می زنددوربین به سمت اوپیش می رود.

داخل الک یک پلاک است.بسیجی بادست هایش خاک هاراکنارمی زندوماهمان انگشری راکه دردست قاب عکس پسر(پیرزن )دیدیم دراینجا هم می بینیم.

باتصویراینسرتی ازانگشتر فیلم خاتمه می یابد.

هرگونه استفاده ازاین فیلم نامه منوط به کسب اجازه ازنویسنده(مدیروبلاگ)است.وهرگونه سوءاستفاده پیگردقانونی دارد.

دوتیر

یک تفنگ

دوزن

یک لشکر عراقی

لوله ی تفنگ راروی پیشانی دخترش گذاشت.چشمانش رابست.

بدنش می لرزید درست مثل زمانی که می خواست اورابه دنیابیاورد.

صدای شلیک،وبی آن که چشمانش رابگشاید صدای شلیک دوم.

اوراهم باخود اازاین دنیابرد.

همان کسی که به دنیاآورده بودش!!!

جنگ قصه ی تازه ای نیست .

اماجنگیدن داستان جدیدی است….

ازسنگر کمین دشمن صدای سرفه می شنوم،

شربت سرما خوردگی هم دارم آن رابرایش پرتاب میکنم

نمی دانم قبل از نارنجک یا بعدازخمپاره…..

پنج شنبه ها موج می گرفتش

وبی آن که به کسی آزاری برسانددرمیدان اصلی شهرفریاد می زد:دل آزاره هرچی توبازاره

می گفتند:این دیوانه برای امنیت شهر خطرناک است.

همان هایی که ازیادبرده بودند;رشادت ها،غربت ودردهای فرمانده ی گردان مسلم را…

مادربزرگ می گفت :انارمیوه بهشتیه اما فقط یه دونه اش.

همیشه شب یلدایه انارراچهارقاچ می کرد وبه من،زهرا،علی وحسین می داد.امسال من،زهرا،علی ومادربزرگ بودیم وعکس حسین.

حسین شهیدشده بود.

همیشه اون دونه بهشتی تو قاچی بود که سهم حسین بود.

سرفه های خشک وممتدتمام حرفش بود،

برای تمام کسانی که معترض بودند(چرا)اوسالهاست حرفی برای گفتن ندارد.

به مادرقول داده بودبرمی گردد.چشم مادرکه به استخوان های بی جمجمه افتاد

لبخندتلخی زدوگفت:بچه ام سرش می رفت قولش نمی رفت.

سلام به کوچولوی قشنگ قشنگ قشنگم برسان

وبگو ماه بعدکه ازجنگ برگردم توهم به دنیا آمد ه ای….

زهرانامه راکه میخوندبابغض گفت:

من به دنیا اومدم!!!!!

آقاجان شما قبول نشدین!!!

فرمتون هم که سفیده

اولویت باجبهه رفته هاس

توکه اصلارنگ جبهه روندیدی خوش اومدی…..نفربعدی!

وقتی ازپله ها آمدپایین تعادلش به هم خورد وافتاد.

صدای تق وتوق پای مصنوعیش سکوت سالن راشکست…

اتوبوس اسیران جنگی ایستاد.

مردم پرچم هاراکناراتوبوس تکان می دادند.

مردی باپیشانی بندیاحسین آرام پیاده شد.

جوانی بالباس سیاه اورادرآغوش گرفت وگفت بابا به خونه خوش اومدی،حالا دیگه فقط تورودارم.

همه دوسش داشتن .بهترین آرپیجی زنمون بود.روزی که دخترش به دنیااومدهمه بچه ها براش بزن بکوب راه انداختن.

تنها آرزوش دیدن دخترش بود.

4سال ازاون روز گذشت وتو این چهارسال یک روزم حاضرنشدمرخصی بره.

وقتی مجروح پشت خاکریزها پیداش کردم .

برای اینکه خوابش نبره وبتونم به یه بهیاریاپزشک برسونمش .ازش پرسیدم به چه فکر می کنی؟

جواب داد ایران!!!!

وقتی خواهر زاده یکساله اش به اتاق آمدوماسک اکسیژین اورابرداشت،همه گرم صحبت بودند.

بچه ها به جان دادنش خندید ند.دست هایش جایی جامانده بود.

رزمنده 13ساله تیغ رابااکراه بر صورتش کشید،توی رساله خواند این کار حرام است .

مسئول اعزام اما گفته بود باید ریش داشته باشد!!!!

زخمی های خودی را که سروسامان داد،کوله پشتی اش رابرداشت ورفت سمت عراقی ها،

که زخمی هایشان رارها کرده بودند

بالای سراولین مجروح که نشست عراقی ها امانش نداند

این اولین باربودایستاده میمرد!

آن هم بسته شده به ستون سنگی ،باپارچه ای سیاه روی چشم هایش!

وشنیدن صدای کسی که همان نزدیکی داد زد: شلیک

قبلترها همیشه خوابیده میمرد!

میافتادروی زمین وغلت می خورد ،خیره می ماندبه نقطه ای ثابت ومیمرد.

درست وقت هایی که پسرش باتفنگ پلاستیکی قلب اش رانشانه می گرفت!!

از سال 65تاکنون فقط دوچیز رامیبیند:

سقف اتاقش

صورت همسرش

رفته بودند پی مجروح های دیشب

حالا برگشته بودنددست خالی گریه می کردند

میگفتندکه همه شهید شده بودند.حتی آنهایی که فقط یک ترکش کوچک خورده بودند.

هرکی نتوانسته بوددیشب خودش رابکشدعقب،شهید شده بود.

تیرخلاص زده بودندبه شون؟

-نه ازتشنگی.

سالها چشم به راه آمدن تنها فرزنش بود.

هرکاروان شهیدی که می آورند به استقبالشان می رفت

امروز هم به استقبال کاروان شهدا رفت  ،سر از پا نمی شناخت

اما نه مثل همیشه ،بلکه در تابوتی روی شانه ها ی مردم

شب عملیات به خط زدند

هشت مرد وهشت پلاک

صبح عملیات همه برگشتند

هشت پلاک ویک مرد..

آخرین فشنگ راگذاشت توی خشاب

چانه راگذاشت روی لوله وحلقه محاصره راشکست

فرم شیرخوارگاه رادستش دادند.نوزادرابوسید،

ازصدای خس خس بچه به گریه افتاد.

(جای محل تولدش نوشته بود:سردشت!)

عملیات شروع شده بود.

گردان به میدان مینی خنثی نشده رسید.وقت کم بود.

فرمانده داوطلب خواست،پیرمردوارمیدان شد.

نفردوم پس از انفجارسریع واردشد

نفرسوم هم پشت سردومی وارد شد

نفرچهارم .پنجم هم همینطور

باانفجارپنجم معبرکاملابازشده بود

آخرعملیات خبرشهادت پدروچهارفرزندش رابه زن،تنهابازمانده خانواده دادند.

بابادستانش رادرازکرد

میخواست بغلم کند

من هم پریدم توی بغلش

مثل همان موقع ها

بیدارمیشوم ،یک دست بابا رامیبینم که به چوب لباسی آویزان است.میروم دستش رابرمیدارم وکنارخودم میخوابانم.پتورارویش میکشم

دست پلاستیکی بابایخ کرده است.

می ایستادند توی صف،پیشانی یک یکشان رامی بوسیدم به نیت تیرقناسه

وقتی آمدم ریختند سرم به نیت تلافی

ومن که سرنداشتم….

بعدازبیست سال که جنازه ی پسرش راآورده بودند

نگاهی به استخوان ها کرد وگفت من چیزی راکه در راه خداداده ام پس نمی گیرم

این بار نه زانوی شلوارش کنده شد،نه کف دستانش زخمی

بالاخره راه رفتن با عصا رایاد گرفت،همانطورکه خواندن ونوشتن بریل رایاد گرفته بود.

دیگربایدبه این زندگی عادت می کرد ،

تک تیرانداز گردان میثم…..